Uncategorized

Siedział na zimnym betonie, chudy aż do kości, z gasnącymi oczami, z których płynęły prawdziwe łzy.

Leżał na metalowym stole, jego ciało drżało ze słabości. Sierść była skołtuniona w brudne kłaki, na łapach

Stał na drodze, chwiejąc się z wycieńczenia. Jego ciało było jednym wielkim żebrem, skóra zwisała fałdami

Przez kurz i kamienie, przez gwar podwórza,Leży wtulona — psia dusza wzburzona.Wokół ruiny, rozsypane

Tonę w ziemi, co ścisnęła mój ślad,Świat wokół milczy, w nim odpowiedzi brak.Każdy oddech — jak bitwa