Ona miała na imię Maria Iwanowna. A on — po prostu Tichon. Znalazła go jako szczeniaka przy drodze. Wzięła na ręce, ogrzała, nakarmiła. Powiedziała:
— Teraz jesteś mój. Do końca.
Przeżył u jej boku jedenaście lat. Widział wszystko: jej samotność, ciche łzy nocą, gdy nikt nie zadzwonił, gdy listy przestawały przychodzić. Ale on zawsze był obok. Zawsze kładł się u jej nóg, gdy bolały plecy. Zawsze opierał łapę na kolanach, gdy brakowało jej sił, by wstać.
A potem jej zabrakło.
Nikt go nie zabrał. Dom zamknięto na kłódkę. Ale on nie odszedł. Wracał tam, gdzie był jej zapach. Gdzie była ona.
Każdego ranka szedł na cmentarz. Siadał przy grobie. Nie skomlał. Nie wył. Po prostu czekał. Jakby wierzył, że ona znów wyjdzie, tak jak dawniej — z ciepłą bułką i słowami:
— Tiszka, chodź jeść, mój kochany…
Przechodzili ludzie. Zostawiali kwiaty. A on siedział. W każdą pogodę. Milcząco. Rok. Dwa. Pięć.
Sąsiadka czasem przynosiła mu karmę. Ktoś stawiał miskę z wodą. Ale nikt nie potrafił go zabrać. Bo jego dom był już tutaj. Przy niej.
Dziś ma już ponad piętnaście lat. Słabo widzi. Ciężko oddycha. A jednak wciąż przychodzi. Siada. Patrzy. I czeka.
💬 Czy wierzycie, że prawdziwa miłość nie umiera? Że nawet po nas — ktoś wciąż potrafi czekać?
❤️ Jeśli ta historia i zdjęcie poruszyły Wasze serca — podzielcie się nimi. Niech wierność nie pozostanie niezauważona.
