Odwiedzając, jako dziecko, leśne zakątki, można poczuć się jak w krainie czarów. Lato to czas radości, przygód i odkryć, szczególnie kiedy ma się dziesięć lat. Marta często eksplorowała las w pojedynkę. Nie potrzebowała towarzystwa, ponieważ las zawsze skrywał tajemnice i niespodzianki. Mogła znaleźć bogactwo leśnych owoców, spotkać ślimaka na mchu, odkryć porzucone pióro ptaka, a czasem nawet natknąć się na starą oponę, z której budowała „fotele” do zabawy w dom.
W pewien letni dzień, gdy promienie słońca przebijały się przez gęste korony drzew, a powietrze pachniało intensywnie igliwiem i opadłym liściem, Marta wędrowała powoli, przyglądając się wzorom na korze drzew. Nagle zatrzymała się. Na ścieżce leżało coś niezwykłego. Rzecz jasna, to nie była piłka ani żadna zabawka. To był piesek. Miał dziwny wygląd, ledwie pokryty futrem, z niepokojącymi, wielkimi oczami pełnymi smutku.
Nie dawał znaku życia, drżał, ale nie skakał radośnie. Wyglądał na porzuconego, jakby stracił wszelką nadzieję. Marta, choć dziecko, nie przestraszyła się. Uklęknęła obok i delikatnie wysunęła rękę w jego stronę. Piesek nie ugryzł. Przeciwnie, spojrzał na nią z ufnością. Kiedy jej mała dłoń dotknęła jego obolałej skóry, odruchowo się cofnęła — nie z lęku, lecz z bólu widząc jego stan. Nie znała terminów takich jak „demodekoza” czy „infekcja”, ale jej serce czuło, że ten piesek cierpi.
– Jesteś sam? – zapytała cicho. – Wezmę cię ze sobą.
Odwiązała swój t-shirt i owinęła nim cienkiego pieska, przytulając go do siebie. Wolno wracała do domu, a piesek spokojnie pozwalał się nieść, jakby jego ciężar był ledwie odczuwalny.
Po przybyciu do domu atmosfera była jak w odwrotnym baśniowym opowiadaniu. Rodzice spoglądali na nią z przerażeniem. Najpierw ze względu na widok, potem na zapach, a potem — na odpowiedź Marty: „On jest mój. Znalazłam go w lesie. Całkowicie sam.” Jej matka nie mogła powstrzymać łez. Ojciec natychmiast skontaktował się z weterynarzem, który szybko przybył. Stary człowiek o zmęczonym wyglądzie zbadał pieska i pokiwał głową zniecierpliwiony.
– Mało mu czasu. Tutaj… jest wszystko w opłakanym stanie. Ktoś go po prostu porzucił, jak śmieć.
Marta stała w kącie, niepokój narastał w jej serduszku, gdyż zaciśnięte pięści wcale nie były oznaką dziecięcej furii. Jej usta drżały, ale nie płakała — tylko powiedziała stanowczo:
– Nie oddam go. Uratujemy go.
Następnego dnia pod ich dom podjechał samochód. Wysiedli z niego dwaj mężczyźni w mundurach. Wyglądali poważnie, nie byli policją, ale kimś innym. Jeden z nich trzymał tablet, a drugi pokazywał zdjęcie:
– Czy to wasza córka znalazła tego pieska?
Ich ton był bezpośredni i spokojny, ale przychodził z nim element strachu.
Marta od razu poczuła, że ci ludzie nie przyszli w celu pomocy. Przyszli po jej nowego przyjaciela, tego dziwnego, łysego maleństwa z oczami pełnymi ufności. Kiedy mama potwierdziła, że „tak, znaleźliśmy go w lesie, na szlaku”, mężczyzna potaknęła i dodał:
– On nie jest bezdomny. To obiekt badań laboratoryjnych. Uciekł z kwarantanny. Niestety, wasza córka naruszyła protokół sanitarny.
Ręce ojca zaczęły drżeć. Matka robiła się coraz bardziej blada. A Marta po prostu mocniej przytuliła pieska, nie dając się zniszczyć.
– To nie jest rzecz! – krzyknęła, pełna pasji. – To jest istota żywa! On się boi! On wszystko rozumie!
Mężczyźni spojrzeli po sobie, a między nimi pojawiła się nuta zaskoczenia. Jeden z nich wyciągnął dokument, ale mama nie mogła go odczytać. Dostrzegała jedynie słowa: „zwrot”, „własność”, „zagrożenie dla zdrowia”.
W tej sytuacji ponownie zainterweniował weterynarz, ten, który wczoraj stawiał pesymistyczną diagnozę. Po krótkiej rozmowie postanowił działać.
– Przyprowadzacie zwierzę, które za chwilę umrze. Nikt się nim nie zajmował, porzucono je, jak śmieć. To nasza córka je znalazła. A wy chcecie oddać go… gdzie? Znów do klatki?
I nagle mężczyzna z tabletem opuścił wzrok na chwilę. Potem powiedział: – Mamy jeszcze jeden zaginiony. Zmarł. Został skreślony. Ale jeśli naprawdę chcesz, zorganizujemy to jako przeniesienie na prywatne ręce. Tylko warunek — musisz go zaizolować.
Ojciec zgodził się. Matka również. Marta wtuliła się w pieska. Nie ruszył się. Tylko położył swoją suchą łapkę na jej nadgarstku, jakby przekazując jej siłę.
I zaczęło się nowe życie.
Nadali mu imię Foks. Ponieważ miał przebiegłe spojrzenie. Ponieważ przeżył. I ponieważ nikt nie wiedział, kim był wcześniej. Ale teraz stał się częścią ich rodziny.
Weterynarz leczył go. Mama smarowała go maścią. Ojciec budował budę. A Marta — po prostu mu wierzyła. Opowiadała mu bajki, śpiewała piosenki, pokazywała gwiazdy. I z każdym dniem na jego skórze pojawiał się nowy skrawek futra. Najpierw — kropka. Potem — plama. Potem — urosły mu uszy.
Minął miesiąc. Później jeszcze jeden. A potem — zaczął biegać. Zabawnie. Krzywo. Ale biegał. Bawił się z piłką. Lizał palce. Stał się innym psem. W końcu stał się sobą.
A po roku do szkoły Marty przyjechali dziennikarze jako część projektu “Dzieci i zwierzęta”. Stoi przed kamerą, trzyma w rękach nie łysego kłębuszka, ale puszystego, ciepłego, prawdziwego psa. I mówi:
– Nazywano go „obiektem”. A teraz nazywa się Foks. Ponieważ jest moim przyjacielem. A nikt nie może być tylko „obiektem”. Zwłaszcza, jeśli ma takie oczy.
Teraz zdjęcie Foksa wisi w klinice weterynaryjnej. A pod nim widnieje napis:
“Z lasu. Z laboratorium. Z ciemności — do rodziny.”
I każdy, kto spogląda na to zdjęcie, myśli: być może i ja mogę uratować. Nawet tylko jednego.
