Historia tego rudego zaczęła się od bólu. Kiedyś był zwykłym podwórkowym szczeniakiem — biegał po trawie, spał w gromadce rodzeństwa, szczekał na przejeżdżające samochody. Świat wydawał się prosty i bezpieczny, dopóki pewnego dnia nie stało się coś strasznego. Uderzenie. Samochód. Koła, które nie zauważyły małego, ufnego psa.
Znaleźli go sąsiedzi. Jedni mówili: „Uśpić — po co się męczyć?”. Inni wzruszali ramionami: „Nie przeżyje”. Ale znalazła się kobieta, która nie mogła przejść obojętnie. Wzięła go na ręce, zaniosła do kliniki. Operacja, opatrunki, długie tygodnie walki. Weterynarze kręcili głowami: „On nigdy nie będzie chodził”. Ale on wybrał życie. I poszedł. Na dwóch łapach.
Najpierw powoli, przewracając się, raniąc skórę o beton. Potem coraz pewniej, odnajdując równowagę tam, gdzie jej nie powinno być. Dziś idzie ulicą dumnie, jakby cały świat należał do niego. Nie zna litości dla samego siebie. Zna tylko radość każdego kroku.
Jego opiekunka, ta sama kobieta, która go ocaliła, opowiada:
— Czasami ludzie pytają: „Po co go ratowałaś? To męka”. A ja patrzę na niego, gdy biega po podwórku, gdy wita mnie po pracy, gdy bawi się z dziećmi, i myślę: „Męka? To szczęście”. On uczy nas wszystkich.
I naprawdę — uczy. Każdy jego krok przypomina, że my, ludzie, zbyt często poddajemy się z byle powodu. Narzekamy na korki, na pogodę, na pensję, na drobiazgi dnia codziennego. A on, pozbawiony połowy ciała, uśmiecha się i żyje tak, jakby miał wszystko.
— Ty nawet nie rozumiesz, że jesteś „inny”, prawda? — mówię do niego czasem.
A on odpowiada ruchem ogona: „Prawda. Ja po prostu żyję”.
Ma na imię Luś. Bo właśnie tak wszedł w życie swojej opiekunki — jak promień światła w chwili, gdy ona sama traciła nadzieję. Straciła bliską osobę i pustka wydawała się bez dna. I właśnie wtedy spotkała jego. Ona uratowała psa, a pies uratował ją.
Wieczorami Luś siada przy oknie, opierając się na swoich dwóch mocnych łapach. Patrzy na ulicę i uśmiecha się do świata swoim psim uśmiechem. A ludzie, którzy przechodzą obok, mimowolnie też się uśmiechają. Ktoś robi zdjęcie, ktoś przyspiesza krok, ktoś zatrzymuje się na chwilę — ale nikt nie zostaje obojętny.
Rano uwielbia wybiegać na podwórko, wystawia pysk do wiatru i biegnie, aż uszy trzepoczą jak skrzydła. Dzieci wołają: „Patrzcie, to ten pies, który chodzi jak człowiek!”. A on tylko macha ogonem i biegnie dalej, nie wiedząc, że stał się symbolem.
Jego opiekunka czasami siada przy nim i mówi:
— Ty nawet nie wiesz, ile siły dajesz ludziom.
A on kładzie głowę na jej kolanach, jakby potwierdzał: „To nic trudnego. Ja żyję, więc i ty żyj”.
Ta historia już dawno rozeszła się po okolicy. Ludzie przychodzą specjalnie, by zobaczyć psa, który chodzi na dwóch łapach. Każdy krok Lusia to jak mała lekcja o tym, że życie ma sens.
I właśnie w tym tkwi tajemnica: czasami, żeby udowodnić siłę życia, wystarczą dwie łapy. Najważniejsze, by serce biło za wszystkie cztery.
