Gdy jedni z ratowników po raz pierwszy ujrzeli Susannę, na ich sercach spoczęło niewyobrażalne brzemię wszystkich bóli, które przeszła. Ta młoda Rottweilerka zwinięta w ciasny kłębek przy zimnym metalowym wszechświecie, jej wychudzone ciało drżało, a oczy ledwo dostrzegały światło dzienne. Każdy oddech wyglądał na walkę, której nie była pewna, czy zdoła wygrać.
Susanna została porzucona w znanym miejscu wyrzucania śmieci na Florydzie, gdzie niechciane zwierzęta regularnie zostawiane są same sobie, mając niewielkie szanse na przetrwanie. Zanim ktokolwiek zatrzymał się, aby na nią spojrzeć, duch Susanny był już tak przytłoczony cierpieniem, że nie mogła już nawet unieść głowy. Mimo to, w głębi niej tlił się jeszcze ułamek nadziei.
Nic poza bólem
Od wielu lat ratownicy w tym rejonie są zmuszeni do obserwowania straszliwych scen, które rozgrywają się na tej opustoszałej ziemi. Duże ciężarówki nieustannie przemykają, wzburzając kurz i niebezpieczeństwo. Tysiące zwierząt zostało tam porzuconych, a wiele z nich nigdy nie udało się uratować.
Wczesnym rankiem pierwszego maja, ratowniczka zwierząt, Isabel Zapata, powoli prowadziła samochód przez teren znanego wysypiska, skanując ziemię, jak miała w zwyczaju, mając nadzieję, że uda jej się ocalić chociaż jedną zapomnianą duszę.
Gdy w końcu zauważyła mały, ciemny kształt przy śmietniku, rzeczywistość tego, co zobaczyła, uderzyła ją mocno. Młody pies był tak osłabiony, że nie mógł podnieść głowy. Żebra wyraźnie odznaczały się na skórze, a jej sierść była dosłownie przepełniona pchłami i kleszczami.
Isabel delikatnie ją zawołała, ale nie było żadnego ruchu — nawet ogon nie zadrżał. Rozumiejąc pilność sytuacji, Isabel natychmiast zadzwoniła do Gulfstream Guardian Angels Rottweiler Rescue (GGARR). W odpowiedzi usłyszała głos Laurie Kardon, która po wysłuchaniu szczegółów zareagowała bez wahania.
„Weźmiemy Susannę, bez względu na to, w jakim jest stanie” — zapewniła.
Nie mogąc chodzić, ratownicy delikatnie wsunęli pod nią plandekę i ostrożnie włożyli do swojego samochodu. Kilku ludzi musiało się sporo napracować, żeby ją ustawić. Jej ciało zapadało się w materiał, całkowicie zwiotczałe, jakby każda kropla siły już z niej uciekła. Ale tym razem kierowała się ku bezpieczeństwu — czemu prawdopodobnie nie było dane doświadczyć przez bardzo długi czas.
Wrażliwa walka o przetrwanie
Ekipa niezwłocznie przewiozła ją do pobliskiego szpitala dla zwierząt, gdzie weterynarze od razu zaczęli podawać płyny. Stan odwodnienia był poważny. Zlecono badania krwi, a personel medyczny otoczył ją wszystkim, czego potrzebowała, aby przeżyć. Na pierwszy rzut oka mogło się wydawać, że może być sparaliżowana. Jej tylne nogi nie reagowały, a przednie drżały, gdy tylko ktoś próbował ją poruszyć.
Te pierwsze godziny były wypełnione ciężkimi wątpliwościami. Ratownicy nie mieli pojęcia, co mogło spowodować jej stan. Nie wiedzieli, czy została uderzona, zaniedbana, trzymana w zamknięciu, czy może doświadczyła przemocy — lub może nawet ich mieszankę.
Wiedzieli tylko, że ma zaledwie trzy lata, a już walczy o przyszłość, której nie miała szansy przeżyć. Po kilku dniach stabilizacji, GGARR zorganizowało jej transfer do Clint Moore Animal Hospital w Boca Raton.
Zespół weterynaryjny tam zaczął przeglądać wszystkie badania, zdjęcia rentgenowskie i notatki pierwszego szpitala. Powoli zaczęli rozumieć, co, prawdopodobnie, wydarzyło się z Susanną zanim została porzucona.
Jej kręgosłup był w nienaruszonym stanie. Żadne z jej kości nie wykazywały oznak urazu. Ale jej nogi opowiadały zupełnie inną historię – historii długotrwałego zamknięcia.
Stawy były sztywne, kości zdeformowane, mięśnie słabo rozwinięte. Lekarze wierzyli, że spędziła większość swojego życia zapchana w klatce, nigdy nie miała szansy na swobodne stanie czy chodzenie.
Na podstawie jej stanu, mogło się wydawać, że była przez większość czasu trzymana jedynie do rozrodu, wykorzystywana do końca, a potem wyrzucona, gdy przestała być dochodowa. Myśl ta złamała serca wszystkich, którzy się nią opiekowali. Odebrano jej najprostsze radości — rozciąganie się, bieganie, zabawa, a nawet spacer. A jednak, mimo lat zaniedbania i okrucieństwa porzucenia, ona wciąż walczyła.
Mały znak nadziei
Kiedy Laurie Kardon po raz pierwszy spotkała Susannę, wydarzyło się coś niespodziewanego. Gdy Laurie nachyliła się nad nią, mówiąc cicho, słaba suczka uniosła głowę – tylko odrobinę – i dotknęła językiem twarzy Laurie. Ten mały lizak był jak wiadomość, inna, lecz czytelna: _Nadal tu jestem. Chcę żyć._
Laurie poczuła, jak jej serce się raduje. Dla niej ten moment oznaczał obietnicę, że zespół ratunkowy będzie walczył za Susannę tak mocno, jak Susanna walczyła o siebie.
Natychmiast stworzono plan rehabilitacji. Będzie potrzebować wysokiej jakości jedzenia, aby odzyskać wagę i siłę.
Leki przeciwbólowe pomogą złagodzić sztywność w nogach. Kiedy nabierze wystarczająco dużo siły, zacznie łagodną fizjoterapię. Nikt nie wiedział, jak daleko uda jej się zajść, ale wszyscy byli zdeterminowani, aby dać jej każdą szansę.
W ciągu tygodnia stałej opieki, oczy Susanny zaczęły nabierać blasku. Jej uszy wyprostowały się, gdy ludzie przechodzili obok. Merdała ogonem, gdy ktoś zwracał się do niej. Jej ciało było wciąż kruche, ale duch — ten rósł z dnia na dzień.
Aż nadszedł moment, którego nikt się nie spodziewał tak szybko.
Zespół weterynaryjny zabrał ją do basenu rehabilitacyjnego, wspierając ją delikatnie, gdy wchodziła do wody. Woda odciążyła jej osłabione stawy. Na początku tylko stała, niepewna co robić. Ale wtedy, z niesamowitym wysiłkiem, zrobiła krok.
Kiedy wszyscy byli w szoku, postawiła następny. Nagle chodziła po wodzie — chwiejnie, powoli, ale szła. Każdy w pomieszczeniu mógł nie powstrzymać łez. Dla psa, który spędził większość życia w bezruchu, te pierwsze kroki były jak cud.
Serce na nowo narodzone
Gdy sesje w basenie się rozpoczęły, Susanna wydawała się ożywiać w sposób, którego nikt się nie spodziewał. Zaczęła z niecierpliwością oczekiwać swojego terapii, poruszając się z większą pewnością z każdą wizytą.
Merdała ogonem, gdy tylko widziała swoich weterynaryjnych przyjaciół. Smutny, bez wyrazu pies, który wcześniej leżał bezradnie obok śmietnika, został zastąpiony przez promienną duszę, odkrywającą radość po raz pierwszy.
Jej oczy, które były już przygaszone, teraz lśniły ciekawością. Przechylała się do każdego, kto podchodził, wchłaniając miłość, której prawdopodobnie nigdy wcześniej nie doświadczyła. Nawet najmniejsza życzliwość — delikatna ręka na jej głowie, szeptane imię — sprawiały, że jej całe ciało zaczynało promieniować.
Zaczęła również otrzymywać terapię laserową, aby złagodzić ból i pomóc jej rozluźnić sztywne stawy. Stopniowo zyskiwała wystarczająco dużo siły, aby zacząć interakcję z innymi psami. Pracownicy wprowadzali ją ostrożnie, niepewni jak zareaguje. Jednak Susanna zaskoczyła ich. Zawsze podchodziła delikatnie do każdego psa, merdając ogonem oraz dając miękkie powąchania, ciesząc się z samej obecności innych.
To tak, jakby zawsze wiedziała, jak być kochającą — po prostu nigdy nie dano jej tej okazji.
W słoneczne dni turlała się w trawie z czystą radością, ocierając plecy o ciepłą ziemię, jakby starała się nadrobić stracone lata. Życie Susanny po wszystkich tych trudnościach stało się zwiastunem nadziei dla wszystkich wokół niej.
Laurie Kardon często ją odwiedzała, podziwiając odwagę i słodycz, które emanowały od Susanny. Powiedziała, że obserwowanie jej przemiany przypominało patrzenie, jak kwiat rozwija się po długiej zimie.
Z dnia na dzień Susanna stawała się tym, czym miała być — silnym, czułym, delikatnym towarzyszem.
W stronę jaśniejszej przyszłości
Minął już ponad miesiąc od poranka, kiedy Isabel Zapata wydobyła ją z brudu i niebezpieczeństwa florydzkiego wysypiska. Przestraszony, bezwładny pies uratowany od śmierci stał się żywą, towarzyską dziewczyną, która wita wszystkich promiennymi oczami oraz merdającym ogonem. Wciąż jest w trakcie rekonwalescencji, wciąż wzmacnia swoje nogi, ale jej postępy są niezwykłe.
Zespół w Clint Moore Animal Hospital nie potrafi powstrzymać się od uśmiechów, gdy jest w ich obecności. Stała się jedną z najukochańszych psów w ich opiece — nie tylko z powodu swojej odwagi, ale z powodu łagodności, czułości oraz niesamowitej zdolności do przebaczania.
Laurie ma nadzieję, że wkrótce znajdzie dla niej idealną rodzinę, która da jej komfort, jakiego nigdy nie miała. Do tego czasu Susanna wciąż otoczona jest miłością, wsparciem oraz osobami, które w nią wierzą z całego serca.
„Ona jest potężnym przykładem ducha Rottweilera” — mówi często Laurie. „Silna, lojalna, zdeterminowana — i nadal pełna miłości pomimo wszystkiego.”
Susanna jest żywym dowodem na to, że nawet pies skazany na śmierć może znów zakwitnąć, gdy obdarzy się go współczuciem. Jej historia to nie tylko opowieść o przetrwaniu — to przypomnienie o niezwykłej odporności w każdym zapomnianym zwierzęciu walczącym o ocalenie. A dla Susanny życie, które sobie zasługiwała, właśnie się zaczyna.
