Na przystanku panował chłód, mimo że kalendarz wskazywał maj. Przenikliwy wiatr wiał ulicami, a krople mrzawki tworzyły mokre plamy na szybie autobusu. Ludzie spieszyli się, niektórzy okrywali dzieci kurtkami, inni wściekali się na pogodę, a niektórzy po prostu stali i czekali. Nikt nie spoglądał w dół. Nikt nie zauważył.
Ja dostrzegłam go dopiero wtedy, gdy schyliłam się, aby podnieść torbę z zakupami, którą upuściłam na mokry asfalt. I wtedy go zobaczyłam.
Tuż przy ścianie, tuż przy krawężniku, zwinięty w bezkształtny kłębek, siedział szczeniak. Całkowicie malutki. Jego mokra sierść kleiła się do chudego ciała, łapki drżały, a ogon był podkurczony na maksa. Nie skomlał. Nawet nie piszczał. Po prostu siedział i opuścił głowę, jakby prosił: „Tylko nie bij…”.
Zbliżyłam się do niego. Ani dźwięku. Nawet się nie poruszył. Tylko jego oddech – płytki, z przerwami, jakby każde ruchy sprawiały mu ogromny wysiłek. Na uszku miał małą ranę. Na boku – świeżą, brudną ranę. Ktoś go bił. A potem wyrzucił. Pod deszcz. Pod nogi. Pod obojętność.
Spytałam przechodnia:
– Czy widziałeś go długo?
Wzruszył ramionami:
– Siedzi tu na pewno od dnia. Może dłużej. Ktoś go podrzucił.
Szczeniak nie był nikomu potrzebny. Nie skomlał, nie przytulał się, nie prosił – jakby już wszystko zrozumiał o tym świecie. A potem… usiadłam obok. I on, po raz pierwszy od całego tego czasu, podniósł głowę. Spojrzał mi w oczy. I w tej chwili – nie mogłam już odejść.
Był tak lekki. Tak lekki, że wydawało się, iż trzymam w rękach nie szczeniaka, a pęczek trawy. Owinęłam go w swój szal i przytuliłam do piersi. Nie stawiał oporu. Nie szczekał, nie skomlał – po prostu leżał. A gdy weszliśmy do klatki schodowej, po raz pierwszy tego dnia powątpiewająco zaszklił. Cicho. Ledwo słyszalnie. Jakby nie uwierzył, że ciepło naprawdę istnieje.
Nazwam go Gry, ponieważ kolor jego sierści przypominał wiosenną ziemię. Ponieważ w jego spojrzeniu było zbyt wiele szarości.
W pierwszy dzień nie jadł. Po prostu leżał w pudełku przy kaloryferze. Ogrzewał się. Okazjonalnie drżał. Usiedliśmy razem w milczeniu. Ponieważ nie wiedziałam, co powiedzieć. Ponieważ słowo „przepraszam” już nic nie zmieniało.
Trzeciego dnia zaczął pić wodę. Piątego – zjadł nieco. Gdy podeszłam, aby zmienić pieluchę, on odsunął się w kąt, drżący, z oczami pełnymi przerażenia. Zamarłam. Potem powoli wyciągnęłam rękę. On zamknął oczy – i czekał na cios. Po prostu dotknęłam jego ucha. Cicho powiedziałam: „Jesteś w domu”.
Minął miesiąc.
Gry zaczął chodzić za mną po mieszkaniu. Ostrożnie, z ostrożnością, ale już się nie wpychał w podłogę. Bał się torebki, dzwonka do drzwi, głośnych kroków. Ale każdego wieczoru podchodził do mnie i kładł się obok. Nadal miał koszmary. Budził się i szlochał. Brałam go na ręce – i uspokajał się.
Dziś Gry to zupełnie inne zwierzę. Biega, bawi się piłką, radośnie wita gości. Ale czasami, kiedy myśli, że nie patrzę, wciąż siada przy ścianie i opuszcza głowę. Dokładnie tak, jak tamtego dnia. Nie da się o tym zapomnieć.
I wiesz, co jest najstraszniejsze?
Obecnie, patrząc na niego, rozumiem, że takich jak on – tysiące. Są pod każdym płotem, przy każdym śmietniku, w cieniu każdego podwórka. Małe, milczące, oszukane. I wszyscy oni potrzebują kogoś, kto nie przejdzie obojętnie.
Gry przeżył. Bo go dostrzegłam. Bo zostałam.
Oceń artykuł.
