Na przystanku autobusowym panowała zimna atmosfera, chociaż w kalendarzu widniał maj. Mroźny wiatr wiał ulicami, a krople deszczu zostawiały wilgotne ślady na szybie autobusu. Ludzie spieszyli się do miejsc docelowych; jedni przykrywali kurtkami dzieci, inni narzekali na złą pogodę, a niektórzy po prostu stali i czekali. Nikt nie patrzył w dół. Nikt nie zauważał.
Ja dostrzegłam go dopiero wtedy, gdy pochyliłam się, aby podnieść torbę z zakupami, którą zrzuciłam na mokrą nawierzchnię. A wtedy — zobaczyłam.
Przy ścianie, tuż obok krawężnika, zwinięty w niewielki kłębek, siedział szczeniak. Był naprawdę malutki. Jego mokra sierść przylegała do chudego ciałka, łapki drżały, ogonek był podgięty maksymalnie. Nie skomlał. Nawet nie szczekał. Po prostu siedział. I opuścił głowę, jakby prosił: „Tylko mnie nie bij…”
Podeszłam bliżej. Żaden dźwięk nie wydobył się z jego pyska. Nawet nie drgnął. Tylko jego oddychanie — płytkie, z przerwami, jakby każde ruch było dla niego ogromnym wysiłkiem. Na uchu miał małą ranę. Na boku — świeżą, brudną ranę. Ktoś go bił. A potem porzucił. Na deszcz. Pod nogami. W obojętności przechodniów.
Zapytałam przechodnia:
— Czy widziałeś go wcześniej?
On tylko wzruszył ramionami:
— Siedzi tutaj od dnia, może dłużej. Ktoś go porzucił.
Szczeniak był nikomu niepotrzebny. Nie skomlał, nie domagał się czułości, nie prosił — jakby już wszystko zrozumiał o tym świecie. A potem… Usiadłam obok. I on, pierwszy raz od tego czasu, podniósł głowę. Spojrzał mi w oczy. I w tej chwili — nie mogłam już odejść.
Był niezwykle lekki. Tak lekki, że wydawało się, iż trzymam w rękach nie szczeniaka, a pęk trawy. Owinęłam go swoim szalikiem i przytuliłam do piersi. Nie stawiał oporu. Nie szczekał, nie skomlał — po prostu leżał. A kiedy weszliśmy do klatki schodowej, po raz pierwszy w ciągu całego dnia jęknął. Cicho. Ledwie słyszalnie. Jakby nie wierzył, że ciepło naprawdę istnieje.
Nazwam go Grem. Ponieważ jego sierść przypominała wiosenny pył. Ponieważ w jego spojrzeniu było zbyt wiele szarości.
W pierwszym dniu nie jadł. Po prostu leżał w kartonie przy grzejniku. Ogrzewał się. Okazjonalnie drżał. Usiadłam obok i milczałam. Bo nie wiedziałam, co powiedzieć. Bo słowo „przepraszam” już niczego nie zmieniało.
Na trzeci dzień zaczął pić wodę. Na piąty — zjadł trochę jedzenia. Kiedy podeszłam, aby zmienić pieluchę, odsunął się w kąt, drżąc, z oczami pełnymi strachu. Zamarłam. Potem powoli wyciągnęłam rękę. On zamknął oczy — i czekał na cios. Po prostu dotknęłam go uchem. Cicho powiedziałam: „Jesteś w domu”.
Minął miesiąc.
Grzej zaczął za mną chodzić po mieszkaniu. Ostrożnie, z obawą, ale już nie wciskając się w ziemię. Bał się torby, dzwonka do drzwi, głośnych kroków. Ale każdego wieczoru podchodził do mnie i kładł się obok. Wciąż miewał koszmary. Budził się i jęczał. Brałam go na ręce — a on się uspokajał.
Dzisiaj Grzej jest zupełnie inny. Biega, bawi się piłką, radośnie wita gości. Ale czasami, kiedy myśli, że nie patrzę, wciąż siada przy ścianie i opuszcza głowę. Dokładnie tak, jak w tym dniu. Takie wspomnienia nie znikają.
I wiesz, co jest najstraszniejsze?
Patrząc na niego teraz, zdaję sobie sprawę, że takich jak on — są tysiące. Znajdują się pod każdym płotem, przy każdym śmietniku, w cieniu każdego podwórka. Małe, milczące, oszukane. I wszyscy oni potrzebują kogoś, kto nie przejdzie obok obojętnie.
Grzej przeżył. Ponieważ go zauważyłam. Ponieważ zostałam.
