W cieniu codziennej rzeczywistości, w przepełnionym bólem świecie, istniał pies, którego nadzieje były wyczytywane z oczu, w których jeszcze nie zgasła iskra życia. Jego zmęczony, wyczerpany wzrok nie oczekiwał na nic dobrego, lecz pomimo tego, w małym, ukrytym zakątku zranionego serca, tliła się jeszcze nadzieja na lepsze jutro. Może tym razem wszystko potoczy się inaczej?
Chociaż z trudem mógł wydobywać dźwięki z gardła, jego oczy były w stanie opowiedzieć historię pełną bólu – bólu trwającego długie lata, nieprzerwanego niczym owijająca podejrzliwość kołdra. Oczy te pełne były również strachu przed ludźmi, ale zarazem skrywały nadzieję, że tylko człowiek może przynieść ratunek. Jego spojrzenie błagało: „Nie bij, nie odrzucaj, nie przechodź obojętnie. Zatrzymaj się choć na chwilę. Spojrzyj. Zobacz mnie.”
Leżąc na brudnym kocu, jego zmasakrowana, pokryta ranami pysk i krwawiące, posiniaczone łapy przyprawiały o dreszcze. Nie beczał ani nie skarżył się, lecz wpatrywał się w duszę każdego, kto miał odwagę się zatrzymać. Jego wzrok, pełen niewypowiedzianych emocji, zostanie w pamięci każdego, kto doświadczył tego spotkania. Jego wizerunek był zadziwiający, a emocje krążyły w powietrzu jak złowieszcze wibracje. Czy nie jest to prawdziwe wyzwanie, aby podjąć się pomocy temu, kto wygląda na beznadziejnie wykluczonego? Muł jego obecności nikomu nie umknął.
Nie znaliśmy jego przeszłości, mogliśmy jedynie zgadywać, jakie jego losy doprowadziły do tego smutnego stanu. Jednakże, to, co nas łączy to świadomość, że ma swoje tu i teraz – i być może przynajmniej jest przed nim przyszłość. Wszystko zależy od naszych rąk, od tego co uczynimy, aby zapewnić mu lepszą rzeczywistość.
Pewnego dnia, kiedy wracaliśmy z wolontariackiej podróży, natknęliśmy się na niego. Na poboczu drogi, blisko starego magazynu, leżał zgarbiony pies. Na początku pomyśleliśmy, że nie żyje – nie poruszał się, nie reagował na dźwięki. Dopiero kiedy zbliżyliśmy się, jedno z jego oczu otworzyło się wolno, z trudem, jakby każde uniesienie powieki wymagało nieopisanej siły. Ten wzrok był tak przejmujący, że zdawało się, iż czas zatrzymał się w miejscu.
Jego pysk nosił ślady śmiertelnych urazów – mogły być one efektem choroby lub okrutnych ciosów. Włosy na ciele wypadły, a skóra pokryta była ranami i strupami. Łapy dzieliły się na czołowe rany i zabrudzenia. Był ekstremalnie wychudzony – wyglądał jak skóra i kości, a mimo to nie emanował nieprzyjemnym zapachem, co było dla nas zaskakujące. Zwykle psy bezdomne przyciągają intensywny zapach. On emanował wyłącznie bólem. Tego bólu, który nie jest odczuwalny zmysłem dotyku, ale przenika do głębi duszy, karząc ją przez niewidoczne struny emocji.
Nie traciliśmy czasu na rozmowy o tym, czy go zabrać. Z pełnym poświęceniem owinęliśmy go w kocyk i włożyliśmy do samochodu. Nie stawiał oporu. Po prostu położył głowę na swoich łapach i, wydaje się, wziął kolejne oddechy. Tak głęboko, jakby robił to po raz ostatni – albo wręcz przeciwnie, po raz pierwszy od wielu lat, z lekką nutą nadziei.
Początkowe dni były dla niego ciężkie. Unikał jedzenia. Nie wstawał. Nie odpowiadał na delikatne gesty. Lekarze, których zdanie zasięgnęliśmy, byli sceptyczni, przewidując zły los dla naszego nowego podopiecznego. Twierdzili, że być może zbyt wiele go boli, aby cheć żyć mogła przetrwać. Jednakże, na naszych sercach leżała gorliwość, aby nie porzucać go. Nadaliśmy mu imię – Arci. Z każdym dniem, kroku po kroku, staraliśmy się przekazać mu, że jego życie ma znaczenie.
W jednej chwili karmiliśmy go łyżką, spaliśmy obok niego na podłodze, szeptaliśmy mu do ucha, że teraz jest bezpieczny. A pewnego dnia – on polizał moją rękę. To był pusty, ale znaczący gest. To był sygnał: „Jeszcze tu jestem. Jeszcze walczę.” Płakaliśmy, bo miał to być pierwszy „prawdziwy” znak.
Minęły trzy tygodnie. Arci zaczął jeść samodzielnie. Udało mu się wstać. Wyszedł na zewnątrz – i po raz pierwszy podniósł nos ku słońcu. Po jeszcze jednym tygodniu udało mu się poruszyć ogonem. Tylko delikatnie. Lecz dla nas był to moment radości,celebracji i triumfu.
Dziś Arci wciąż boryka się z problemami zdrowotnymi. Ale walczy jak lew. Znowu żyje. Odczuwa otaczający świat. Znowu ufa. A co najważniejsze – wciąż wierzy.
Psy takie jak Arci są dla nas nauczycielami tego, co znaczy być człowiekiem. Uczą współczucia, cierpliwości i tego, że cuda się zdarzają – kiedy aktywnie je tworzymy.
