W klinice zabrali go od razu. „Szczeniak, około pięciu miesięcy. Silne wychłodzenie” — powiedziała weterynarka. Obcięli kołtuny, podłączyli kroplówkę, podłożyli termofor. Pod brudem okazała się jasna sierść, a na szyi ślad po sznurze — jakby ktoś chciał go przywiązać na zawsze.
„Imię?” — zapytała pielęgniarka. Odpowiedziałam: „Szron”.
Oddychał szybko, ale już nie zatrzymywał się na każdym wdechu. Gdy dotknęłam jego łapy, znowu ścisnął moje palce. W drzwiach pojawił się stróż Stefan z tym samym czajnikiem. „Ja… zobaczyć. Jeśli można” — powiedział nieśmiało.
Później okazało się, że szczeniak leżał dokładnie tam, gdzie całą zimę starsza pani sprzedawała słonecznik. Zmarła, budkę rozebrali, a on został, czekał. Nie po prostu porzucony — strzegł miejsca, gdzie miał swój kawałek ciepła.
Napisałam o nim post. Ludzie wpłacali pieniądze na leczenie, pisali słowa wsparcia. A wśród setek komentarzy szczególnie wyróżniał się jeden: „Już nigdy nie położy się w kałuży. Jeśli go wezmą”. To napisał Stefan.
Po kilku tygodniach Szron wyglądał inaczej: sierść odrosła, ucho się zagoiło, spojrzenie nabrało blasku. Mogły go przyjąć różne rodziny. Ale codziennie do kliniki przychodził jeden człowiek. Stefan przynosił gazety, miskę zrobioną ze starego garnka, siadał obok i nucił coś pod nosem. Szczeniak przestawał drżeć tylko przy nim.
Zrozumiałam: dom to nie metry kwadratowe ani pieniądze. Dom to ktoś, kto potrafi być obok.
W końcu to właśnie Stefan zabrał Szrona. Pokój w internacie okazał się skromny, ale zadbany. „Żona zmarła — powiedział — wtedy myśleliśmy o psie, ale się nie odważyliśmy. A teraz jakby ona mnie popchnęła”.
Pierwsze noce budził się na budzik, przykrywał szczeniaka starym pierzynem. Rano razem chodzili na targ, gdzie kiedyś stała budka tej starszej pani. Stefan kupował pasztecik z wątróbką, dzielił na pół i oddawał część Szronowi. „Za babcię” — mówił.
Szron już nigdy nie kładł się w brudnych kałużach. Nauczył się spać spokojnie, wtulony pyszczkiem w ludzką dłoń.
I cała ta historia zaczęła się od jednego słowa, wypowiedzianego tamtego ranka przy zamarzniętej kałuży: „Żyje”.
