Biegłem przez śnieg i siwe zamiecie,
Ratowałem serca, co gasły w człowieku.
Lecz w świecie, gdzie czas wszelkie ślady zaciera,
Został tylko kamień — a „dziękuję” gdzie teraz?..
Stoję tu niczym cień. Mój wzrok zastygł, lecz w nim wciąż płoną odblaski przeszłości. Ludzie przechodzą obok, czasem zatrzymują uwagę na mojej obroży, na tej metalowej beczułce, którą nosiłem na piersi. Ktoś się uśmiecha, ktoś robi zdjęcie, ale nikt nie zna całego bólu, całego ciężaru, który niosłem w sobie.
Byłem żywy. Czułem śnieg pod łapami, lodowaty wiatr targał uszy, oddech zamieniał się w parę. Ale biegłem. Biegłem tam, gdzie ktoś wołał bezgłośnie, gdzie serce biło po raz ostatni. Odnajdywałem ich. Ludzi, których zasypała lawina. Wgryzałem się w śnieg, aż poczułem pod sobą ciepło ciała, i szczekałem, by moi bracia ze stada i ratownicy usłyszeli.
— „Brawo, Barry! Jeszcze jeden uratowany!” — wołały głosy.
Machnąłem ogonem, jakby to było największe szczęście w moim życiu. I naprawdę — cóż może być cenniejszego niż uratowane życie?
A teraz stoję tu. Cicho. Bez oddechu. Tylko skóra i forma, w którą zamknęli mnie ludzie, by pamiętać… czy zapomnieć? Nie wiem.
We mnie brzmi monolog:
„Czy naprawdę po to żyłem? By stać się pomnikiem? By moje oczy już nie świeciły, lecz tylko odbijały elektryczne światło muzeum?”
A jednak pamiętam. Pamiętam chłopca, który płakał, gdy go odnalazłem. Jego łzy spadały mi na pysk, a on szeptał: „Jesteś moim aniołem…” Pamiętam mężczyznę, który mocno mnie objął i powiedział: „Podarowałeś mi drugie życie”. Pamiętam kobietę, która głaskała mnie po głowie i dziękowała setki razy, choć nie rozumiałem słów — czułem serce.
I teraz myślę: może nie na próżno tu jestem. Może moje milczenie wciąż przemawia za mnie. Może ten chłopiec dorósł i, przechodząc obok, rozpoznaje we mnie swego wybawcę, nawet po latach.
Chciałbym jeszcze raz wciągnąć mroźne powietrze, jeszcze raz usłyszeć krzyk: „Barry, naprzód!” i rzucić się w białą otchłań dla czyjejś nadziei. Ale teraz jestem tylko obrazem.
Ludzie zatrzymują się, czytają tabliczkę: „Legendarny pies-ratownik”. Legendarny… a wewnątrz wciąż ten sam — żywy, szukający wzrok, pełen miłości.
Może ktoś usłyszy moją niemą prośbę: nie zapominajcie o nas, psach. Żyjemy dla was, umieramy dla was. A prosimy tylko o jedno — nie zostawiajcie nas samych.
