Nie śnieg znalazłem na poboczu,
lecz wiatr wysuszył puch drżący,
wygłodzony jak grzech,
a spojrzenie, co nie grzmi, lecz płacze.
Choć żebra stukiem zdradzają
wszystkie dni bez czułości i bez jedzenia,
wciąż wzywa ludzi,
choć świat odwraca oczy, słyszysz?
Idę ku niemu bez słów,
jak do tajemnicy, na którą nie jest za późno,
a serce szepce: „nie znikaj,
jestem tu, oddychaj, daj okruszek powietrza”.
Wiatr szarpie jego sierść,
jakby rwał chmury na strzępy,
lecz tam, gdzie życie ledwo się tli,
wystarczy ogrzać noc własną dłonią.
…Nie zobaczyłem go od razu — najpierw dostrzegłem, jak na szarym asfalcie porusza się coś białego. Pomyślałem: kartka papieru. Ale kartka nie patrzy w oczy tak nieruchomo. Stał pośrodku podwórza jak mały, zapomniany duch i wydawał się lżejszy niż pocałunek wiatru. Sierść miał skołtunioną, jak ptasie gniazdo po burzy, żebra liczyły cudze zaniedbania, łapy były cienkie jak ołówki, którymi nikt już nie rysuje. „Śnieżek” — pomyślałem, choć jeszcze o nim nic nie wiedziałem. Imię urodziło się samo, z koloru i kruchości.
— Cześć, maluchu… — przykucnąłem tak, by nasze oczy były na tym samym poziomie. — Porozmawiasz ze mną?
Nie ruszył się. Zamrugał tylko powoli, jakby od zimna nawet rzęsy stały się cięższe. Wyciągnąłem rękę, ale nie dotknąłem — czekałem, aż sam zdecyduje. „Chodź, daj mi szansę być człowiekiem” — mówiłem bezgłośnie. Zrobił krok. Drugi. A potem to, co najważniejsze: położył mokry nos w mojej dłoni i zamarł.
— Już — powiedziałem. — Teraz jesteśmy we dwóch.
Sąsiadka z balkonu pokręciła głową:
— Znowu któregoś bierzecie? Serce wam pęknie.
— Wolę, żeby serce męczyło się dobrem niż bezczynnością — odpowiedziałem i wziąłem Śnieżka na ręce.
Taksówkarz tylko prychnął, widząc kogo trzymam:
— Na siedzenie proszę koc, podwiozę.
— Dziękuję.
— Nie mnie. Jemu powie pan, gdy wyzdrowieje.
W klinice pachniało chlorem i ludzkim strachem — tym przed spóźnieniem. Lekarka w okularach szybko obejrzała chude boki, zajrzała w oczy, skinęła na pielęgniarkę:
— Wychudzenie trzeciego stopnia, anemia, zapalenie błon śluzowych, możliwe zapalenie płuc. Najpierw kroplówka, ogrzać, badania.
— Jakie ma szanse? — zapytałem.
— Szans się nie liczy. Szanse się robi — odpowiedziała. — Jest pan gotów?
Kiwnąłem głową, czując w gardle gorący ciężar. Pierwszą noc zostałem obok. Czas kapał z kroplówki miarowo jak metronom wspólnej nadziei. Śnieżek drzemał, drżał, czasem próbował podwinąć łapy, ale brakowało mu sił. Ogrzewałem mu uszy w dłoniach, szeptałem o poranku pachnącym chlebem, o słońcu leżącym na dywanie, o dźwięku klucza w zamku, który zawsze znaczy „wróciłem”.
— Pij, maluchu — pielęgniarka podawała strzykawką ciepły bulion. — Po troszeczku.
Po każdym łyku patrzył uważniej.
— Dobrze, tak — mówiłem. — Nie śpieszymy się.
Rano lekarka zdjęła rękawiczki:
— Trzyma się. Najtrudniejsze to nauczyć organizm trybu „żyć”.
Siedziałem przy nim w milczeniu, a w mojej głowie pojawiał się dialog. On odpowiadał pauzami i obecnością.
„Dlaczego stałeś na środku podwórza?”
„Widać było drogę… Czekałem na samochód, który wróci.”
„Ile czekałeś?”
„Aż nogi przestały wierzyć. Potem wierzyły oczy.”
„A teraz?”
„Teraz wierzę twojej ręce. Wystarcza.”
Kiedy po kilku dniach kryzys minął, zaczęła się praca — po gramach, po godzinach, po dotyku. Ciepła woda, czysta podściółka, nauka, że sytość nie boli. Pielęgniarka przyniosła starą dziecięcą szczotkę: „Spróbujemy rozczesać. Powoli.” Śnieżek znosił to dzielnie, czasem dotykając nosem mojego nadgarstka, jakby prosił o minutę przerwy.
— Jak się nazywa? — spytał ochroniarz.
— Śnieżek.
— Pasuje. Teraz już nie będzie topniał, tylko rósł.
Po dwóch tygodniach mogliśmy wrócić do domu. Taksówkarz, ten sam, co wcześniej, zatrzymał licznik:
— Jedziemy, bohaterze.
W domu zasnął głęboko, nie nasłuchując kroków na korytarzu. Siedziałem obok i oddychałem z nim równo. „Nigdy nie myślałem, że szczęście brzmi jak spokojny oddech psa” — pomyślałem.
Uczyliśmy się nowego rytmu: rano miska i kilka kroków po pokoju, w dzień — plama słońca przy oknie, wieczorem — ciepła woda i rozmowy o świecie, który nie rani. Pokazywałem mu szelest liści: „To wiatr. Czasem zbyt porywisty, ale częściej — tylko wiatr”.
Sąsiadka, ta sama, co kręciła głową, przyniosła talerzyk bulionu:
— Podobno im dobrze robi ciepłe.
— Chce pani poznać?
— Boję się psów.
— On boi się ludzi. Spróbujmy razem, po kawałku.
Czasem miałem wrażenie, że Śnieżek mówi. „Dziękuję” wyglądało jak ciche „hmf”, „jeszcze chwilę” — jak lekkie trącenie nosem, „wierzę” — jak łapa położona na mojej ręce.
Pierwszy spacer zrobiliśmy do sąsiedniego podwórza. Wróciliśmy, a chłopiec, może dziesięcioletni, powiedział:
— To pański? Jak chmura. Tylko cienka.
— Nasz — odpowiedziałem.
Były też nawroty choroby, nocne telefony do kliniki, znów badania, znów nadzieja. Ale każda taka burza mijała.
Zimą wyrósł mu nowy, ciepły, trochę niesforny futrzak. W oczach zniknął cień, pojawiła się radość. Biegał za pomarańczową piłką od tamtego chłopca, a kiedy piłka trąciła ucho, oburzał się i zaraz zapominał.
Czasem myślę: co by było, gdybym wtedy skręcił w inną ulicę? W moim życiu były chwile, gdy mijałem obojętnie. Tym razem nie. Bo był tak mały i kruchy, że serce wreszcie przestało kłócić się z rozumem.
Teraz, gdy zasypia z łapą na moim nadgarstku, wiem, że uratowaliśmy się nawzajem. On — moje uczucie bez wstydu, ja — jego życie. I wiem, że dobro to nie wielki czyn, lecz małe rzeczy robione dobrze dzień po dniu: podgrzać wodę, wymienić miskę, powiedzieć „wróciłem” i usłyszeć w odpowiedzi cichy oddech białego psa, który kiedyś bał się zrobić krok.
— Śnieżek — mówię mu czasem przed snem. — Wiesz, czemu tak się nazywasz?
Podnosi uszy: „no?”
— Bo nie stopniałeś. Zamieniłeś się w wodę życia i wypełniłeś wszystkie moje pęknięcia.
Nie rozumie słów, ale rozumie głos. I, zasypiając, kładzie łapę na moim nadgarstku — swoją ciepłą pieczęć — jakby szeptał: „Jestem tu. Ty też jesteś”.
