Na początku nikt go nie zauważył – psiak, do którego szybko przywyknięto, pojawił się niepostrzeżenie. Chudy, z opadłymi uszami i smutnym spojrzeniem, wyglądał jak zwykła bezdomna psina. W dużym mieście takich czworonogów jest wielu, a jego obecność wzbudzała obojętność.
Jednakże, sytuacja zaczęła się zmieniać. Ten pies nie krzyczał o jedzenie, nie biegał za samochodami ani nie szczekał. On po prostu stał. Codziennie, od wczesnego ranka aż do późnej nocy, w jednym miejscu – pod sklepem. W jego oczach można było zauważyć łzy.
— Czy on… płacze? — zapytała pewnego dnia młoda kobieta, wychodząc ze sklepu. — Czy to możliwe?
Nie tylko jej to się wydawało. Inni również zaczęli to dostrzegać. Zbliżali się i widzieli, że z oczu psa wolno spływają krople. Nie były to łzy spowodowane wiatrem ani infekcją. To wyglądało jak… ból.
Pewnego dnia ktoś przyniósł mu kiełbasę. On jej jednak nie zjadł. Po prostu spojrzał w oczy ofiarodawcy i położył się obok.
— Wygląda na to, że chce, aby go po prostu… zrozumiano — wyszeptała inna kobieta.
Wkrótce zaczęli przybywać wolontariusze, którzy zrobili mu zdjęcia, umieścili je w sieciach społecznościowych, a te szybko stały się viralem. Pod fotografią padały komentarze:
- „Boże, w nim jest ludzka dusza…”
- „Jak można go było porzucić…”
- „Płaczę, patrząc na niego. Niech ktoś go weźmie!…”
A on wciąż tam siedział i czekał.
Nadawano mu różne imiona, a ostatecznie, lokatorzy w jego lokalizacji postanowili nazwać go Łezek, ponieważ jego łzy były widoczne dla każdego. Weterynarze sprawdzili jego zdrowie — był zdrowy, nie miał problemów ze wzrokiem ani nie cierpiał na żadną chorobę. Po prostu płakał, a serca tych, którzy to widzieli, kruszyły się.
Po kilku dniach pojawiła się kobieta imieniem Olga, w wieku 58 lat, emerytka, która straciła swojego jedynego syna roku wcześniej w wypadku drogowym. Po tej tragedii zamknęła się w sobie i przestała utrzymywać kontakty z innymi ludźmi, żyjąc w odosobnieniu. Jedynym towarzyszem były dla niej zdjęcia jej syna.
— Gdy zobaczyłam to zdjęcie, nie mogłam oderwać od niego oczu. Mój syn miał taki sam smutny wzrok, gdy coś ukrywał. Zrozumiałam, że muszę się z nim spotkać — powiedziała.
Olga przyjechała. Zbliżyła się do psa i usiadła obok. On wcale nie uciekł i nie przestraszył się. Położył głowę na jej kolanach.
Ona zaczęła płakać.
— Ty go znałeś… prawda? Ty go znałeś…
To było wręcz niewiarygodne. Nikt tego nie rozumiał. Ale potem wszystko stało się jasne.
Olga otworzyła stary album rodzinny. Na jednym z zdjęć był jej syn z małym szczeniakiem.
— Znaleźliśmy go trzy lata temu. Potem mój syn wziął go do miasta, obiecał się nim opiekować. A potem… nigdy nie wrócił. Pies zniknął.
I oto on – Łezek – powrócił, aby szukać, nie w fizycznym domu, ale w wspomnieniach. I odnalazł ją.
Obecnie psiak mieszka z Olgą. Ma miękką legowisko, nowe zabawki, a jego wzrok znów stał się radosny. Łzy zniknęły, a jedynie zostało uczucie bezgranicznej lojalności.
Każdego wieczoru Olga mówi mu:
— Uratułeś mnie. Oddałeś mi syna. Może i przez ciebie, ale znowu czuję ciepło.
A on kładzie głowę na jej ramieniu i już nie płacze.
Czy kiedykolwiek widziałeś, jak pies płacze? Nie z bólu, a z tęsknoty. Z poświęcenia. Z tego, że został zapomniany.
Jeśli poruszyła cię historia Łezka, podziel się nią. Niech jego oczy ujrzą dobro. Niech nie odkłada nikt więcej takich psów na bok.
