Na malowniczej, wiejskiej drodze, gdzie przestronne pola rozciągają się aż po horyzont, a łagodny wiatr niesie ze sobą aromat świeżo skoszonej trawy, leżał opuszczony pies, zwinięty w maleńką kulkę. Z pewnej odległości mógł wydawać się tylko niewielkim, wycieńczonym kłębuszkiem, z cienką skórą, poparzoną zarówno przez bezlitosne słońce, jak i mroźny chłód. Ludzie przejeżdżali obok niego, kierując swoje starym, nieco wysłużonymi autami, traktorami, czy busami w stronę pobliskiego miasteczka, ledwo rzucając przelotne spojrzenia. Dla wielu był po prostu jednym z wielu bezpańskich psów, których nikt nie chciał dostrzegać. Każdy dzień był dla niego zaciętą walką o przetrwanie.
Jego skóra przypominała dawny obraz oparzenia: różowe odcienie, pęknięcia, a lokalnie otoczone strupami. Dawniej cieszył się piękną, gęstą, białą sierścią, która była miękka i przyjemna w dotyku, ale niestety skarcił go los, a jego silny, choć delikatny pancerz został odebrany przez nieuchronne choroby oraz wszechobecny głód. Pozostały zaledwie resztki włosów na głowie i ogonie — marne wspomnienie minionego życia. Z niezrozumiałego powodu drżał nawet w ciągu upalnego dnia; jego siły nie mogły już dłużej znieść trudów istnienia.
Każdy dźwięk, od kroków i warkotu silników, po ludzkie głosy, sprawiał, że jego ciało się skurczało, instynktownie uciekając przed tym, co mogło być kolejnym niebezpieczeństwem. Nieufności nauczył się z gorzkich doświadczeń — nie szczędzono mu krzywd, gdyż w przeszłości wyrzucono go z podwórka, na którym się urodził. Miał za sobą straszliwe momenty, jak wtedy, gdy ktoś rzucił w niego kamieniem, kiedy to próbował zbliżyć się, prowadzony jedynie instynktem głodu, w nadziei na kawałek chleba. Jego mały świat skurczył się do wąskim rowu, kilku krzaków oraz zimnych, bezlitosnych nocy spędzanych na gołej ziemi.
Dzieci ze wsi czasami mijały go w drodze powrotnej ze szkoły. Część z nich śmiała się, krzycząc: „Fuj, łysy, chory!”, nawiązując do wspomnień od dorosłych, którzy od dłuższego czasu traktowali bezpańskie psy jako coś potwornego i niechcianego. Tylko garstka patrzyła na niego ze smutkiem, a i tak nie miała odwagi pomóc. W ich domach czekali rodzice, którzy z silnym przekonaniem przestrzegali dzieci: „Nie przynoś go, bo zarazę nam przyniesiesz!” – te słowa były powszechnie znane i akceptowane.
Aż pewnego dnia, mała dziewczynka, imieniem Ola, nie potrafiła zapomnieć okropnego spojrzenia psa. W jego oczach nie widziała ani odrobiny agresji, ani nieproszącego błagalnego wyrazu, za to dostrzegała pustkę, w której jedynym tłem było odczucie intensywnego bólu. Wieczorem dużo czasu spędzała przy oknie, myśląc o „łysym psie”. Jednak w nocy, przy dźwiękach wiatru wyjącego w szczelinach starego domu, miała wrażenie, że to on wydaje odgłosy z rowu, płacząc w nieopisaną tęsknocie za miłością.
Rankiem następnego dnia, Ola wzięła kawałek chleba, który pozostał po kolacji, i poszła w stronę rowu. Pies wciąż leżał w tym samym miejscu. Z niepewnością położyła chleb na ziemi i cofnęła się. Pies przez dłuższą chwilę wahał się, nie mogąc uwierzyć, że ktoś mógłby mu ofiarować coś dobrego, ale ostatecznie instynkt głodu okazał się silniejszy. Powoli podniósł głowę, zachwiał się i z apetytem zjadł każdy okruszek. Ola stała tam nieruchomo, czując łzy napływające do jej oczu, gdy zobaczyła, jak pies znów zwija się w kulkę.
Przez kilka kolejnych dni rutyna się powtarzała. Kawałki chleba, obiad w postaci kotleta, resztki ziemniaków z talerza. Jej matka była zdziwiona, że jedzenie znika tak szybko, ale uznała, że córka po prostu ma ochotę na coś smacznego. Dopiero kiedy Ola przyniosła do domu starą puszkę po mleku, matka zapytała:
- — Co to za rupieć?
— Tam… jest pies. On chory. I nie ma co jeść… — wyszeptała Ola, czując niepewność.
Matka zmarszczyła brwi, w jej głowie zaczęły pojawiać się negatywne obrazy związane z chorobami, pchłami oraz nieprzychylnymi opiniami sąsiadów. W małej wsi wieści krążą niezwykle szybko. Przyjrzała się oczom córki, pełnym łez, i jej serce zmiękło.
— Pokaż.
Wyszły razem. Pies leżał w skrajnym wyczerpaniu, ledwo oddychając. Kobieta uklękła, wydobywając z siebie zdumienie.
— Matko Boska… Przecież to jeszcze szczeniak – wyrwało się jej z ust.
Wieczorem skontaktowały się z miejscową weterynarką, panią Kasią. Nie prowadziła dużej kliniki, ale zawsze była gotowa pomóc zwierzętom. Przyjechała starą „Nivą”, wzięła psa na ręce i zabrała go do swojego małego schronienia.
Dni leczenia przyniosły wiele trudności. Zastrzyki, maści, specjalna karma — wszystko to wzbudzało w psie nieufność. Ola nazwała go Nadzieją, lecz na początku nie ufał nikomu. Skulony i wystraszony drżał na każdy ruch. Niemniej jednak, z czasem, pod wpływem cierpliwości i troskliwej atmosfery, jego spojrzenie zaczęło się zmieniać. Zerwała się z oczu pustka, a zamiast niej pojawił się blask życia.
Po miesiącu Nadzieja próbowała machać ogonem, gdy Ola przychodziła. Po dwóch miesiącach na ciele wyrastały pierwsze włosy. Już nie była „różowym cieniem”. Osoby, które wcześniej patrzyły na nią z obrzydzeniem, teraz z pełnym zdziwieniem zaczynały pytać: „Czy to naprawdę ta sama?”.
Wieść o tym wszystkim szybko się rozeszła po wsi. Niektórzy kpili: „Zwariowali, bawiąc się z kundelkiem!”, inni zaczęli się nad tym zastanawiać. Jednak wszyscy widzieli, że mała dziewczynka, odważyła się na to, na co dorośli nie mieli odwagi — dostrzegła życie tam, gdzie inni jedynie dostrzegali problem.
Po pół roku Nadzieja stała się zupełnie innym psem. Jej sierść była gęsta, jej oczy błyszczały zaufaniem, a ona biegała po ogródku pani Kasi, łapiąc promienie słońca. Zmiana w odbiorze bezpańskich psów była zauważalna. Część osób zaczęła zostawiać miskę z jedzeniem, inni dzwonili do schronisk, a dobro zaczęło powoli kiełkować w społeczności.
A Ola, z każdym krokiem w okolicy przy rowie, gdzie leżał kiedyś samotny cień, z radością szeptała:
— Już cię nigdy nie zostawię.
I wtedy Nadzieja, słysząc znajomy głos, biegła ku niej pełna radości, skacząc i merdając ogonem, jak gdyby nigdy nie zaznała bólu ani samotności.
