Leżę przy otworze nory i czuję, jak życie powoli ucieka ze mnie. Moje ciało odmówiło już posłuszeństwa po długich dniach walki z głodem, zimnem i lękiem. Cały czas stałam na straży — zasłaniając je własnym ciałem przed niebezpieczeństwem — lecz teraz brakuje mi sił, by dłużej trwać.
Gdy padam, znajduję resztki energii, by obrócić głowę w kierunku moich maluchów. Ich oczy — duże i błyszczące — pełne są niezrozumienia i strachu. Nie rozumieją, dlaczego mama się nie podnosi; nie pojmują, że ciepłe schronienie, które znały, teraz leży bez ruchu. Na zewnątrz scena łamie serce: drobne łapki stawiają niepewne kroki, dotykają mojego futra szukając znajomego ciepła, które z każdą chwilą słabnie.
Prośba o pomoc musi dotrzeć szybko — każde opóźnienie może być tragiczne.
- Maluchy potrzebują czułości i ciepła.
- Potrzebna jest interwencja człowieka, który je odnajdzie.
- Ratunek może zadecydować o ich przeżyciu.
Przypominam sobie pierwsze chwile ich życia — tak kruche, że zmieściłyby się w zagłębieniu między moimi łapami. Pamiętam, jak wtulone w moje boki zasypiały, ufając, że jestem tu na zawsze. Przechodziłam przez nieprzespane noce, stawiałam czoła drapieżnikom, znosiłam deszcz i wiatr — wszystko po to, by dać im choć jeden kolejny dzień.
Teraz pozostaje mi tylko błagać — w moich myślach i w każdym stłumionym skomleniu. Czekam, że ktoś wysłucha tych cienkich głosów i pochyli się nade mną przed zapadnięciem mroku. Moje największe marzenie to świadomość, że moje szczenięta przetrwają, że odnajdą ciepło i opiekę, gdy mnie już nie będzie.
Ratujcie je, póki jest czas — bo dla nich świat rozpadnie się bez opieki, którą dotąd znały.
Wnioski: Matka oddała wszystko, by chronić potomstwo; jej wyczerpanie pokazuje, jak kruche są losy bez ludzkiej pomocy. Najważniejsze: znaleźć im bezpieczne miejsce, zapewnić jedzenie i czułość oraz sprawić, by ich historia miała szczęśliwy ciąg dalszy.
