Miał dwanaście lat. Był mały, chudy, z ogromnymi oczami, w których odbijało się niezrozumienie. Kiedy jego ukochany właściciel odszedł z tego świata, jego mały świat runął. Zamiast znajomych kroków w domu zapanowała cisza, dłonie, które zawsze go głaskały, zniknęły, a zapach, po którym rozpoznawał swoje miejsce, rozwiał się na zawsze. Został odwieziony do wiejskiego schroniska – zimnego, hałaśliwego, gdzie setki psów czekały na swój los.
Mister Pibbles nie wiedział, dlaczego został „ukarana dusza”. Nie jadł, nie pił, leżał w kącie i drżał. Jego oddech był ciężki, a z pyska wydobywał się przykry zapach – tak silny, że pracownicy odwracali głowy. Bolały go zęby, dziąsła gniły, każdy kęs był męką.
— „Ten staruszek długo nie wytrzyma…” – powiedziała jedna z pracownic ze smutkiem.
— „Tak, i jeszcze chory… nikt go nie zechce” – odpowiedział inny.
Tak zaczęły się jego dni w zapomnieniu. Jego boks omijano. Szczeniaki skakały, machały ogonami, dorosłe psy szczekały, żeby zwrócić uwagę. A on siedział w ciszy. Patrzył w pustkę, jakby czekał na kogoś, kto już nigdy nie wróci.
Ludzie przychodzili wybierać psy. Śmiali się, głaskali młodsze, pytali o zdrowe. O jego boksie mówiono tylko: „Stary, chory, słaby”. A jednak w nim żyła nadzieja. Gdy słyszał kroki, serce zamierało – może to po niego? Ale drzwi zamykały się, i znowu zostawał sam.
W nocy cicho skomlał. Prawie bezgłośnie, jakby wstydził się swojego bólu. Wołał w myślach jedynego człowieka, którego stracił.
— „Wróć… mój panie…” – mówiły jego oczy.
Ale odpowiedzi nie było.
Czas płynął, a stan się pogarszał. W schronisku brakowało rąk i pieniędzy. Starym psom poświęcano mniej uwagi – uznawano je za „bez szans”. Pibbles ledwo się poruszał, sierść wypadała kępkami, jedzenie sprawiało mu coraz większy ból.
Aż pewnego dnia do schroniska przyjechała wolontariuszka z miasta. Szła między boksami, gdy nagle jej wzrok zatrzymał się na nim. Mały pies siedział przy ścianie, jego oczy były ogromne – pełne smutku i cichej prośby.
— „A ten?” – zapytała.
— „Mister Pibbles. Ma dwanaście lat. Stary, chory. Nikomu niepotrzebny” – odpowiedział pracownik obojętnie.
Kobieta przykucnęła i wyciągnęła rękę. Piesek niepewnie podszedł i drżącym nosem dotknął jej palców. W jego oczach pojawiła się iskierka.
— „Biorę go” – powiedziała stanowczo.
— „Jest pani pewna? On tylko będzie ograniczeniem. Ślepnący, z chorymi zębami i stawami” – próbował ją odwieść pracownik.
Ona uśmiechnęła się ciepło:
— „On niczego nie ograniczy. On odmieni moje życie”.
Droga do domu była początkiem nowego rozdziału. Pibbles siedział na jej kolanach, nieruchomy, jakby bał się, że to sen. Ona głaskała go i szeptała:
— „Teraz już wszystko będzie dobrze. Jestem z tobą”.
I po raz pierwszy od dawna zasnął spokojnie.
Pierwsze dni były trudne. Nie jadł, jęczał nocami. Weterynarz potwierdził: połowa zębów zgnita, dziąsła chore, stawy zniszczone przez artretyzm. Leczenie wymagało czasu, pieniędzy i cierpliwości. Ale nowa opiekunka się nie poddała.
— „Poradzimy sobie, słyszysz?” – mówiła, trzymając jego łapkę.
Stopniowo piesek odzyskiwał siły. Oddychał lżej, mógł jeść bez bólu. Nadal był stary, oczy nie wracały mu wzroku, stawy bolały, ale on na nowo cieszył się życiem. Merdał ogonem, gdy słyszał jej kroki. Podnosił głowę, gdy się śmiała. Kładł się obok, gdy była zmęczona.
— „Ty rozumiesz mnie lepiej niż ktokolwiek” – szeptała, przytulając go.
Po kilku miesiącach stał się symbolem nadziei. Ludzie na ulicy uśmiechali się na jego widok. Dzieci głaskały go, zdziwione jego spokojem.
— „Dlaczego on taki stary?” – spytała pewnego dnia dziewczynka.
— „Bo przeżył długie życie. I ma w sobie mądrość oraz miłość” – odpowiedziała kobieta.
Historia Mistera Pibblesa to opowieść o bólu i opuszczeniu, ale jeszcze bardziej – o miłości i wierze. Kiedyś był „bez szans”, a dziś udowadnia, że dopóki serce potrafi kochać – życie trwa.
Dziś ma trzynaście lat. Jest stary, siwieje, łapki drżą. Ale jest szczęśliwy. Bo obok niego jest człowiek, który w niego uwierzył.
I jeśli ślepy i chory pies potrafił wnieść tyle światła, to co nam przeszkadza nauczyć się widzieć więcej, niż dostrzegają oczy?
