Na zdjęciu — niewielka czarna suczka z białymi znaczeniami. Łapy ma owinięte grubymi bandażami, jakby ktoś ostrożnie zawinął kruche życie. Prawe oko — zamglone bólem; lewym uważnie śledzi dłonie w niebieskich rękawiczkach. Nazywa się Kama. Pobiegła w ogień, bo w płomieniach zostały jej szczeniaki. Ogień je zabrał, ale nie zabrał jej woli życia i cichej, upartej miłości.
Pożar wybuchł nagle: sucha trawa przy garażach, język ognia po betonie. Jedni dzwonili po straż, inni nagrywali. A Kama raz po raz nurkowała w dym. Gdy deski zapadły się w czarne żebra, upadła pod ścianą: siły się skończyły, miłość — nie.
W klinice weterynaryjnej pachniało środkiem dezynfekcyjnym i herbatą. Lekarka powiedziała krótko: „Będziemy składać. Szanse są”. Zaczęła się praca: kroplówki, przeciwbólowe, wilgotne opatrunki. Kama prawie się nie ruszała, tylko od czasu do czasu szukała wzrokiem pielęgniarki mówiącej do niej spokojnie: „Jesteś dzielna. Po trochu, dobrze?”
Pierwszej nocy nie jadła; drugiej — kilka łyżeczek pokarmu. Wolontariusze wysłali do siebie jedno słowo: „ruszyło”. Ból dudnił jak tramwaj za oknem, ale charakter miała uparty: dwa razy przegryzła wenflon — nie ze złośliwości, tylko żeby przypomnieć sobie: „Żyję”. Prawe oko zostało mętne, lecz spojrzenie było głębsze: „Jesteście swoi. Wierzę”.
Po trzech tygodniach, gdy rany przyschły, lekarka powiedziała: „Szukamy domu. Takiego na długo”. Ogłoszenie poszło w świat. Przyszło wiele odpowiedzi. Najlepsza — od Oli: „Małe mieszkanie, ciepły koc, zero delegacji. Szukam psa nie na chwilę, tylko na życie. Możemy być jej ludźmi?”
Ola przyszła następnego dnia. Przykucnęła, położyła dłoń na kocu. Kama — już pieszczotliwie „Dudu” — oparła brodę na jej palcach. Proste. Decydujące.
Powrót do domu nie mierzy się kilometrami, tylko tym, co „przed” i „po”. W dniu wypisu wręczono paszport, listę maści i numer „w razie czego”. „Jesteś najdzielniejsza — żyjcie”, powiedziała lekarka. W domu czekała kuchnia z żółtą lampą, dywanik przy kaloryferze, miska z wodą. W nocy padał deszcz, tramwaj dzwonił na łuku, a Dudu spała z głową na stopach Oli — nie z bólu, z ulgi.
Potem przyszła codzienność: pierwszy krok bez podkładu, pierwsza zabawka, krótkie spacery wzdłuż ścian. Starsza pani z ławki stwierdziła: „Bohaterów karmi się mądrze” i podała kawałek wątróbki. Blizny zostały — jak linijki biografii, w której najważniejsze jest to, co po ogniu.
To nie jest historia o cudzie, tylko o ludziach, którzy nie odwrócili wzroku; o lekarzach, dla których „szansa” to plan działania; o suczce, którą wybiera się codziennie. Jeśli kiedyś zobaczysz psa z mętnym okiem i zabandażowanymi łapami, który wciąż szuka człowieka — usiądź obok i powiedz: „Jestem”. Czasem od tych dwóch słów zaczyna się życie.
