Uwięzili mnie tutaj. Właściwie – zagnały mnie tu ludzkie ręce. Wąski przesmyk między zimnym żelazem a drewnianą ścianą stał się moim schronieniem i moim więzieniem jednocześnie. Tu jest duszno, ciasno, ale tylko tutaj czuję namiastkę bezpieczeństwa. Tu nie dosięgną mnie te same ręce, które kiedyś pchały, biły i odganiały.
Słyszę głosy. Dochodzą z zewnątrz – głośne, ostre. Za każdym razem, gdy ktoś przechodzi obok klatki, chowam głowę jeszcze głębiej w szczelinę. Moje ciało drży, ogon podkulony, a jednak oczy wciąż szukają: może to właśnie ten, który nie skrzywdzi, tylko pomoże?
Kiedyś byłem inny. Wesoły, ufny szczeniak, który biegał za dziećmi po podwórku i wierzył, że człowiek to przyjaciel. Kochałem zapach domu, dźwięk kroków gospodarza, nawet szczekanie psów za płotem wydawało mi się muzyką. Ale któregoś dnia wszystko się zmieniło. Ręce, które głaskały, stały się twarde. Zamiast ciepłych słów usłyszałem krzyki. Zamiast miski z jedzeniem – pustkę. A potem wyrzucono mnie za drzwi.
Długo błąkałem się po drogach. I zawsze, gdy próbowałem podejść do ludzi, odganiali mnie. Jeden kijem, drugi kamieniem, trzeci tylko spojrzeniem, w którym było pogardliwe „idź stąd”. Nie rozumiałem dlaczego. Przecież chciałem tylko być blisko, tylko być potrzebny.
Kiedy mnie złapali, myślałem, że gorzej już nie będzie. A jednak klatka okazała się nowym strachem. Żelazo wokół, hałas, zapach innych psów, ich szczekanie, ich rozpacz. Każdy z nas siedzi w swoim kącie, każdy w swojej małej tragedii. I wszyscy czekamy. Czekamy, że ktoś podejdzie, spojrzy w oczy i nie odwróci wzroku.
Czasem przychodzą ludzie. Idą wzdłuż rzędów klatek jak po targu. Patrzą, wybierają. Jeden bierze szczeniaka – puszystego, radosnego, odważnego. Ktoś inny wybiera większego psa – „na podwórko, do pilnowania”. Ale obok mnie zawsze przechodzą obojętnie. Jestem zbyt wystraszony, zbyt cichy, zbyt zgnębiony. Ludzie nie lubią takich. Ludzie boją się cudzej trwogi.
Słyszałem historie od innych psów. Jeden mówił, że mu się poszczęściło – zabrali go i teraz śpi przy kominku. Inny opowiadał, że wyprowadzili go za bramę i nigdy nie wrócił. Nie wiemy, komu wierzyć. Wiemy tylko, że trzeba czekać.
Ja też czekam. Przylepiony do ściany, bojąc się ruszyć. Ale czasem, gdy nagle do klatki wpada światło i w przejściu staje człowiek, unoszę oczy. A mój wzrok krzyczy głośniej niż jakiekolwiek szczekanie:
„Nie bój się mnie. Ja też się boję. Ale jeśli wyciągniesz rękę, spróbuję uwierzyć”.
Nie wiem, ile jeszcze wytrzymam w ukryciu. Serce zmęczyło się od strachu. A jednak gdzieś głęboko we mnie tli się maleńka nadzieja: że pewnego dnia drzwi otworzą się nie po to, by wepchnąć mnie z powrotem, lecz by wypuścić na wolność. Żeby zamiast klatki były łąki, dom, czyjeś dobre oczy.
I jeśli to kiedyś się wydarzy, obiecuję – nauczę się znów ufać. Znów będę tym, kim zawsze chciałem być: przyjacielem, wiernym i prawdziwym.
