Zawieźli go od razu do kliniki. Lekarz o delikatnych dłoniach liczył to, co już dawno policzyła droga: blizny, rany, żebra.
— Ma około czterech lat. Ogromne wychudzenie, zaniedbana skóra, odwodnienie, ale serce bije równo. On nie jest złamany. On się tylko skończył. A to można leczyć.
Nazwaliśmy go Bocha — od „pobocze”. To imię pasowało idealnie: krótkie, ciepłe, swojskie. Jadł łyżką, pił wodę ze strzykawki bez igły, spał krótko, zawsze opierając się o ścianę. Pierwsze dni nie reagował na słowa — w głowie miał tylko szum szosy. Ale pewnej nocy skomlał cicho. Usiadłam przy nim i wyszeptałam: — To nie droga. To pokój. Za oknem są drzewa. Drzewa nie odjeżdżają. Nie wywieziemy cię, tylko do domu. Wsunął nos w moją dłoń, jakby sprawdzał: „Czy to nie znów zaboli?”
Po dwóch tygodniach próbował już sam prosić o drzwi. Sierść odrastała kępkami, w oczach pojawiała się nieśmiała nadzieja. Ludzie zaczęli pomagać: ktoś przyniósł karmę, ktoś koc, ktoś zwykłą owsiankę. Stróż z pobliskiego parkingu podrapał go za uchem i zostawił termos z herbatą: — Dla was, dziewczyny.
Ale najważniejsze było znaleźć dom. Bo ratunek nie kończy się na klinice — potrzebne są lata cierpliwości.
Pewnego dnia zjawił się Sergiusz. Kierowca lawety, dłonie ciepłe, spracowane. — Widziałem wielu takich na drogach. Raz jednego zabrałem, nie przeżył. Obiecałem sobie, że jeśli spotkam następnego — spróbuję jeszcze raz.
Wyprowadziliśmy Bochę. Stanął na swoim krańcu, a Sergiusz usiadł na krawężniku. — W moim aucie pachnie żelazem i kawą. Obiecuję ci dwie rzeczy: nie będę krzyczał i zawsze zatrzymam się w domu. Droga będzie kończyć się na progu.
Bocha zrobił kilka kroków i dotknął nosem jego dłoni. — Nie znalazłem cię. Spotkaliśmy się nawzajem — powiedział Sergiusz i zabrał go do siebie.
Pierwszy miesiąc był dla Bochę jak praktyka. Jeździł z Sergiuszem w trasy, leżał na kocu, słuchał radia. Uczył się drzemać, gdy auto stało w cieniu, patrzył uważnie na drogę, nie uciekając. Gdy raz przejeżdżali obok miejsca, gdzie go znaleziono, Bocha tylko oparł pysk o nogę Sergiusza, jakby mówił: „Jestem tutaj”.
Sierść rosła powoli, ale rosła. Stawał się piękny w prosty, uczciwy sposób. Jadł spokojnie, spał twardo, zawsze tak, by widzieć drzwi. Codziennie czekał przy oknie. Raz Sergiusz wysłał film: szli nad Wisłą, wiatr niósł fale, a Bocha szedł nie poboczem, lecz środkiem alejki. Gdy usłyszał swoje imię, podskoczył jak szczeniak.
Jesienią Sergiusz zaprosił nas na działkę. Na ganku, wśród wiader, dywaników i dymu z czajnika, leżał Bocha. Nie na poboczu, nie na skraju świata — w centrum. Podniósł głowę, ziewnął i znów zasnął, pierwszy raz naprawdę spokojnie.
— Wiecie — powiedział Sergiusz — on nie potrzebuje innej drogi. On potrzebuje, żeby każda droga kończyła się domem. Żeby miał dokąd wracać. Żeby ktoś powiedział: „Dojechaliśmy”.
Pogłaskałam Bochę po grzbiecie, pod ręką poruszyła się nowa sierść. Zamknął oczy z zadowoleniem. I wyszeptałam: — Drogo, słuchaj. Szanujemy cię. Ale tego chłopaka już nie dostaniesz. On ma teraz swój znak — „koniec wszystkich ograniczeń”.
