Wybuchy rozdzieliły nas, ale serce psa czuło,
Że nawet w płomieniach wojny miłość nie gaśnie.
Czekał wśród ruin, gdzie nadzieja dogasała,
I wzrokiem ku niebu błagał, by Pan dał spotkanie.
Łańcuch wrósł w ciało, w rany, ale duszy nie złamał,
Wierzył w kroki, które kiedyś znów usłyszy.
I szeptał cicho sercu, które biło wbrew rozpaczy:
„On wróci po mnie. Doczekam się. Wciąż jestem jego przyjacielem”.
Pamiętam tę noc, gdy wszystko runęło w jednej chwili. Niebo płonęło, ziemia drżała, ludzie uciekali w panice, a miasto wypełniał krzyk i huk. Wybiegaliśmy z domu, biorąc tylko to, co najważniejsze, a ja wołałem go, krzyczałem jego imię, ale w jednej sekundzie mur runął między nami. Widziałem, jak się szarpie, jak wyciąga łapy do mnie, ale łańcuch, którym był kiedyś przywiązany, zaklinował się o kamień i został tam. A ja biegłem dalej, ciągnięty za rękę przez brata, nie mając siły wrócić. Jego ostatnie spojrzenie wypaliło mi serce: nie rozumiał, czemu go zostawiliśmy.
Od tamtej chwili co noc słyszałem jego skomlenie we śnie. Śniło mi się, że siedzi wśród gruzów, wychudzony i wycieńczony, patrzy w ciemność i czeka. Budziłem się zlany potem, przeklinając siebie, że nie zdążyłem, że pozwoliłem kamieniom i żelazu zatrzymać go tam. Próbowałem wmawiać sobie, że może umarł od razu i nie cierpi, ale serce podpowiadało coś innego: on żyje. On czeka. I ja muszę wrócić.
Kiedy po miesiącach walki trochę ucichły, poszedłem tam, gdzie kiedyś był nasz dom. Każdy dom był martwy, każde drzewo zwęglone. Szedłem w ciszy, a powietrze było ciężkie, przesycone popiołem. Nie wiedziałem, czy znajdę cokolwiek żywego, ale nagle pośród szarości zobaczyłem sylwetkę. Siedział przy zniszczonej budzie, przywiązany do zardzewiałego łańcucha, który wrósł mu w szyję i zamienił skórę w ranę. Jego ciało było wychudzone do granic, żebra wystawały, łapy drżały. Ale żył. I patrzył w niebo.
Stanąłem sparaliżowany, oddech uwiązł mi w gardle. Myślałem, że widzę ducha. Ale on odwrócił głowę. Jego oczy spotkały moje. Było w nich tyle bólu, że chciałem umrzeć na miejscu, ale razem z bólem tlił się w nich płomień — ten sam, którego tak bałem się już nigdy nie zobaczyć. Padłem na kolana i wyszeptałem jego imię. Patrzył. Nie rzucał się, nie szczekał, tylko drżał, a z oczu płynęły łzy. Wtedy usłyszałem jego cichy głos w sercu: „Czekałem. Wierzyłem. Głodowałem, marzłem, żyłem w ciemności, ale wiedziałem, że wrócisz. Wciąż jestem twój”.
Podpełzłem do niego i objąłem jego chude ciało. Pod dłońmi czułem same kości, ale serce biło. Szeptałem: „Wybacz mi… proszę, wybacz… nie mogłem, nie zdążyłem, ale wróciłem, słyszysz? Jestem tu”. Szarpałem zardzewiały łańcuch, aż krew pojawiła się na palcach. Nie ustępował, ale nie przestawałem. W końcu metal opadł na ziemię, a on zrobił pierwszy wolny oddech od tak dawna. Jego ciało drżało, był za słaby, by wstać, ale oczy napełniły się życiem.
Wziąłem go na ręce. Był lekki jak cień, ale ciepły. Ludzie wokół patrzyli i kręcili głowami: „Po co ci ten szkielet? On i tak nie przeżyje”. Ale ja nie słuchałem. Dla mnie był wszystkim, co zostało. Niosłem go przez ruiny, a każde uderzenie mojego serca brzmiało razem z jego słabym oddechem. Szeptałem: „Będziesz żył. Nie zostawię cię już nigdy. Nigdy”.
Miesiące potem były walką. Karmiłem go z ręki, poiłem małymi łykami, opatrywałem rany, głaskałem po głowie, gdy jęczał przez sen. Czasem patrzył na mnie, jakby pytał: „Na pewno nie odejdziesz?” A ja odpowiadałem: „Nie. Teraz już zawsze razem”. Bywały noce, gdy ledwie oddychał, i myślałem, że tracę go na zawsze, w rozpaczy przyciskając do piersi, modląc się, by przeżył jeszcze jeden dzień.
A jednak przetrwał. Pewnego ranka obudziłem się i usłyszałem skrzypienie podłogi. Stał. Sam. Jego łapy drżały, ciało chwiało się, ale zrobił krok. Potem następny. I patrzył prosto na mnie. W oczach płonął ogień, czysty jak poranek. Płakałem, śmiejąc się, i powiedziałem: „Udało się. Jesteśmy razem”.
Teraz jest obok. Jego ciało wciąż nosi blizny, ale serce bije mocniej niż kiedykolwiek. Czasem podnosi głowę ku niebu, tak jak tamtego dnia, i myślę, że dziękuje Bogu za to, że znów jesteśmy razem. Patrzę na niego i wiem: żadna wojna nie jest w stanie zabić wierności. Żaden wybuch nie jest w stanie zniszczyć miłości. A nadzieja — to coś, czego nie można spalić nawet ogniem.
