Deszcz chłostał jego grzbiet, spływał strumieniami po brudnej posadzce, przemoczył go do kości. Drżał, ale nie próbował odejść. Wyglądało na to, że nie miał już sił szukać innego miejsca. Woda spływała po jego pysku, mieszając się z tym, co wyglądało jak łzy.
Pies skulił się w rogu, wciskając nos w ścianę, jakby świat przestał istnieć. Ten świat dawno już pokazał mu swoją twarz — obojętną, okrutną, zimną. On już nie czekał na nic dobrego. Ani na miskę z jedzeniem, ani na czułą dłoń, ani na ciepły głos. Wszystko, co mu zostało, to deszcz i zimny beton.
Kiedyś był szczeniakiem. Wesołym, głośnym, ufającym. Biegał za piłką, wskakiwał w ramiona właściciela, cieszył się każdym dniem. Wtedy wydawało się, że szczęście będzie wieczne. Ale wieczność okazała się zbyt krótka. Wyrzucili go. Ot tak. Kiedy dorósł, kiedy już nie był „słodką, małą kuleczką”. Zostawili go za drzwiami. Czekał, drapał, skomlał. Ale drzwi już się nie otworzyły.
Od tamtej pory szukał kąta, gdzie mógłby się ukryć. Nauczył się bać ludzi — ich krzyku, ich kamieni, ich obojętnego spojrzenia. Zrozumiał, że dobroć nie jest dla wszystkich.
Teraz siedział w tym kącie, pod zimnym deszczem, i wyglądał, jakby się poddał. Zbyt wiele dni bez jedzenia, zbyt wiele nocy bez snu, zbyt dużo bólu. Jego ciało było wyniszczone, sierść skołtuniona od brudu, skóra popękana.
Czasem podnosił głowę i patrzył w dal. W jego spojrzeniu nie było ani nadziei, ani oczekiwania. Tylko cicha, pokorna prośba: „Nie bijcie. Po prostu przejdźcie obok”.
Ale pewnego dnia ktoś się zatrzymał. Ktoś się nie odwrócił. Człowiek pochylił się, okrył go płaszczem przed deszczem. I pies po raz pierwszy od dawna zadrżał nie ze strachu, lecz z powodu niespodziewanego ciepła.
— Chodź — powiedział człowiek. — Już nie musisz się chować.
Nie uwierzył od razu. Łapy drżały, ciało nie słuchało się. Ale w środku, bardzo głęboko, coś ożyło. Mała iskra, która jeszcze nie zgasła.
W klinice lekarze kręcili głowami:
— Silne wychłodzenie. Wyniszczenie. On długo nie pociągnie.
Ale pociągnął. Trzymał się każdego poranka, każdej miski jedzenia, każdego dotyku. Uczył się znowu wierzyć.
Mijały tygodnie. Sierść stawała się czystsza, spojrzenie — jaśniejsze. Przestał chować się w kątach, zaczął podnosić głowę. Potem po raz pierwszy poruszył ogonem, nieśmiało, jakby sam nie wierzył, że ma do tego prawo.
A potem pewnego dnia zasnął na miękkim posłaniu, w cieple, w domu. Zasnął nie ze zmęczenia, nie z bólu, ale po prostu dlatego, że przyszło ukojenie.
Teraz żyje tam, gdzie nie ma kątów, w których trzeba się chować. Tam, gdzie deszcz to spacer z opiekunem, a nie lodowa kara. Tam, gdzie nikt już go nie wygoni.
I za każdym razem, gdy kładzie głowę na kolanach człowieka, który go uratował, jakby szeptał:
— Pamiętam, jak siedziałem pod deszczem w kącie. Ale teraz mam ciebie.
