Wyobraźcie to sobie: cichy świt, starszy pan zgarbiony, z torbą pełną kości, kaszy i suchych kromek chleba. Nie narzekał na wiek, nie użalał się na samotność. Nazywał się Semen Artemiewicz i każdego dnia o 5:30 wychodził na skraj miasteczka, by nakarmić tych, których nikt nie czekał, nie wołał, nie kochał — bezdomne psy.
Znał je wszystkie z imienia: Rybka — stara i prawie głucha; Kieł — kiedyś bojowy, teraz spokojny, z pustym spojrzeniem; Mucha — szybka, niespokojna, zawsze pierwsza przybiegała na jego głos. Ale była też jedna inna. Smukła, o prawie czarnej sierści, z oczami pełnymi tęsknoty. Trzymała się na dystans, nigdy nie podchodziła zbyt blisko. Tylko patrzyła.
Semen zaczął zostawiać dla niej jedzenie osobno, nieco dalej od innych. Przez kilka dni tylko obserwowała. Potem podeszła. Potem zjadła. A pewnego dnia zniknęła.
Starszy mężczyzna szukał jej długo, wołał, chodził znanymi ścieżkami. Bez skutku. Minął tydzień. I wtedy wydarzyło się coś, co zmieniło wszystko.
Był mroźny poranek. Semen niósł termos dla siebie i torbę z jedzeniem dla psów. Przyszło ich mniej niż zwykle. Ale Mucha i Kieł były. Były niespokojne, krążyły, piszczały. I w końcu… zaprowadziły go.
Szedł za nimi, potykając się o korzenie. Psy prowadziły go w stronę starego jaru. Tam, gdzie nikt nie chodzi. Tam, gdzie został opuszczony podziemny schron po magazynie.
Gdy podszedł bliżej, usłyszał cichy pisk, potem skomlenie.
Ostrożnie wszedł do środka. To, co zobaczył, odebrało mu dech. Ta sama czarna sunia leżała w kącie, wycieńczona, poraniona. A obok niej — cztery maleńkie szczeniaki. Drżące, głodne, ale żywe.
Nie znał jej imienia. Ale wtedy zrozumiał — miała duszę i teraz błagała o pomoc. Nie dla siebie, lecz dla nich.
Bez wahania zdjął kurtkę, zawinął szczeniaki, a suczkę wziął na ręce. Była prawie nieprzytomna, lecz gdy ją podniósł, spojrzała mu w oczy. Tak, jakby wiedziała, że to ratunek.
Semen nie był bogaty. Emerytura ledwo starczała. Ale zadzwonił do kliniki. Jego głos drżał: „Znalazłem… Potrzebuję pomocy… One umierają…”
Klinika była prywatna. Oddał wszystko, co miał — i jeszcze pożyczył.
Suczkę nazwał Nadzieja. Bo w niej właśnie była nadzieja. Szczeniaki nazwał żartobliwie literami: A, B, C i D. Ale łzy płynęły mu po policzkach, gdy głaskał ich maleńkie grzbiety.
Nadzieja powoli wracała do sił. Leczenie było trudne, ale ona żyła. On siedział godzinami przy jej klatce, opowiadał o swoim życiu, o tym, jak został sam. A ona słuchała. I któregoś dnia polizała jego dłoń.
Wtedy płakał tak, jak nie płakał od pogrzebu żony.
Szczeniaki znalazły domy — u sąsiadów, u listonosza, u pielęgniarki. Jeden został z Nadzieją. Ma białą łapkę, dlatego Semen nazwał go Wierny.
I od tego dnia Semen już nigdy nie wychodził rano sam. Nadzieja szła obok niego. A Wierny podążał tuż za nimi, nieświadomy jeszcze, jak okrutny bywa świat.
Ale Semen wiedział.
I dlatego nie odwrócił się. Został tym, który podał rękę. Tym, który dał dom tym, których nikt nie chciał.
Historia Semena i Nadziei rozeszła się po całym osiedlu. Ludzie zaczęli przynosić karmę, ktoś dorzucił parę złotych, ktoś inny po prostu uścisnął mu dłoń. Ale on nie szukał uznania. Powtarzał tylko:
— Zrobiłem to, co powinienem. Bo jeśli nie my — to kto?
A gdy pytali, czy nie boi się, że zabraknie mu pieniędzy, uśmiechał się:
— Boję się nie tego, że nie przeżyję. Boję się, że nie zdążę pomóc.
I w tym była jego siła. I w tym był jego blask.
A Nadzieja? Każdego wieczoru kładzie głowę na jego kolanach i spokojnie oddycha. Bo wie jedno — on jest obok. I już nigdy nie będzie sama.
